Welke stille weldoener ben jij? De portretten.
De Boef Brenger
“Ik weet niet altijd wat gezegd als ik zie dat mensen het moeilijk hebben. Maar met eten dat ik met liefde heb klaargemaakt vertel ik meer dan met woorden. Ik noem mezelf soms wel eens lachend ‘de soepstalkster’. Als iemand van mijn vrienden ziek, eenzaam, verdrietig of gewoon hongerig is, dan doe ik niets liever dan een kom dampende soep binnen gooien. Het enige vervelende is dat ik dikwijls vergeet om mijn potjes terug te vragen, waardoor ik mijn soep dan in lege wijnflessen moet gieten, wat wel een grappig zicht is. Als ik een compliment krijg dat mijn soep echt lekker is, dan maakt dat mijn hele dag goed.” (Evelien D.)
De Babbel Buddy
“Voor mij brengt het praten met mensen en het luisteren naar hun verhalen zoveel voldoening dat ik het zelfs als een hobby kan beschouwen. Ik merk ook dat ik er talent voor heb. Zo ben ik ook vrijwilliger bij een buddywerking. Daarvoor spreek ik wekelijks af met iemand uit een project rond beschut wonen. Bij een koffietje en een deugddoende babbel kan die persoon zijn dagelijkse bekommernissen even kwijt. En als ik zelf een moeilijk moment heb, dan kan ik des te meer genieten van iemand die me eens vastneemt en laat uithuilen. Voelen dat je steun hebt en dat er iemand voor je klaarstaat kan zoveel verschil maken.” (Katja H.)
De Party Partner
“Als acteur, leraar, dj en barman kan ik mensen even spelenderwijs hun eigen wereld doen vergeten. Tijdens mijn toneelopleiding heb ik de kracht van het magisch dansen ontdekt. Zelfs bij mensen die je niet goed kent of waarmee je op het eerste zicht geen klik hebt, kan de lichamelijke uiting van het dansen een heel speciaal contact leggen. Het proces van denken brengt vaak vooroordelen met zich mee en staat soms een ontmoeting in de weg. Een muzikale en fysieke taal slaat de struikelblokken van het denken over. Al dansend kan ik soms ‘thuiskomen’ bij iemand zonder dat ik die persoon ken.“ (Michaël, alias ‘dj de wilde vogel’)
De Handige Helper
“Mensen helpen is mij eigenlijk met de paplepel ingegoten. Het is iets waar ik eigenlijk niet bij stil sta, het gebeurt spontaan en moeiteloos. Mijn schoonfamilie assisteren bij hun verhuis, een vriendin oppikken met een platte band of mij inzetten voor de talloze organisaties waarbij ik vrijwilliger ben, dat doe ik met heel veel plezier. Ik houd ook totaal geen overzicht bij van hoeveel keer ik al iets gedaan heb voor een bepaalde persoon, ik heb er gewoon alle vertrouwen in dat zij net hetzelfde voor mij zouden doen als ik eens hulp nodig heb. Het belangrijkste voor mij is dat mensen mijn inzet appreciëren en dat ik zie dat deze naar waarde wordt geschat. Eigenlijk is het heel simpel: als zij tevreden zijn, dan ben ik het ook.” (Bart G.)
De Knuffel Kameraad
“Ik ben geboren in 1965. In die tijd was het helemaal niet gebruikelijk dat mensen elkaar knuffelden of lichamelijke affectie toonden in het openbaar. Toen ik bij de Unie der Zorgelozen terechtkwam kreeg ik er een welkomstzoen en dat was een echte eyeopener! Op die manier heb ik geleerd dat aanrakingen enorm veel betekenis kunnen hebben en een nieuwe wereld ging voor me open. Sindsdien gebruik ik de kracht van het fysieke contact om boodschappen door te geven: een hand op iemand leggen om deze aan te manen om rustig te worden, iemand vastnemen om te tonen ‘het is allemaal zo erg niet’. Elke beweging, hoe miniem ook, heeft een groot belang in tijd en ruimte. Je lichaam laten spreken betekent dat je vertrouwen schenkt en krijgt.” (Filip D.)
tekst Evelien Demeulenaere – foto’s Nathalie Deschacht
