NIET VERBAAL

Anja Brugghe over surfen op zee.

+++

Al die toestellen – gsm, digitale tv, al die knopjes in mijn wagen. Ik snap er geen bal van.
Ik ben graag op de hoogte van het reilen en zeilen in de wereld. Dus kijk ik naar het nieuws op tv. Daarvoor moet ik de tijd in het oog houden. Mijn toestel kan terugspoelen, maar ik niet. Stipt om zeven uur zit ik voor de buis. Helaas zijn de berichten tegenwoordig zeer beknopt. “Als je meer wil weten”, zegt de lieve dame van het nieuws, “kan je surfen op het net.” Ten eerste: op mijn leeftijd nog gaan surfen, daar begin ik niet meer aan. En waar zou ik dan in Gods naam het net vinden. Mijn zoon gaat surfen op zee, maar ik denk niet dat hij het ook op het net doet.

Laatst moest ik met mijn wagen naar de keuring. Sinds corona maak je hiervoor een afspraak. Na een poging om via de telefoon een afspraak te maken en de doorverwijzingen doorheen verschillende nummers te hebben doorlopen, zonder succes, ben ik toch naar het keuringcentrum gereden. Met een beetje geluk konden ze mijn wagen onmiddellijk keuren. Dat lukte niet. De man achter de balie verwees me vriendelijk naar mijn computer om een afspraak online te maken. Echter, een computer heb ik niet. Uiteindelijk heb ik toch een afspraak kunnen maken bij de man in kwestie.

Ook mijn bankzaken heb ik grotendeels uit handen moeten geven. Heel jammer, want ik was nog zeer zelfstandig. Dat ben ik voor een groot deel nog, zelfstandig. Ik onderhoud mijn tuin, poets mijn huis, doe de was en mijn boodschappen en kook nog zelf.

Veel winkels werken met een klantenkaart. Zo ook mijn supermarkt. Eén kanttekening: dat kan enkel op je gsm. Mijn gsm is nog zo’n eenvoudig klein toestelletje. Ze kunnen mij bellen en ik kan soms iemand bellen. Ik zeg ‘soms’, heel vaak doorloop ik de lijst contacten, maar voor ik aan m’n gewenste contact ben, bel ik per ongeluk iemand anders. Mijn kinderen hebben al vaak uitgelegd hoe dit eenvoudiger kan, maar ik onthoud het niet. Als ik een bericht krijg, moet ik steevast aan iemand anders vragen om dit voor te lezen. Wat zou ik dan doen met zo’n groot ding, met veel mogelijkheden?

Ik mag dan wel oud zijn, ik heb mezelf nog niet afgeschreven. ‘k Wil nog lang genieten met mijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Maar steeds meer krijg ik het gevoel dat de maatschappij mij afschrijft. En mij kunnen die kinderen en kleinkinderen nog helpen, maar wat met oudere mensen die er alleen voor staan?

Anja Brugghe