KOFFIEKLETS

Even op adem komen? Een creatief idee of een straf verhaal? Een huurprobleem? Den brei afwerken of een kaartje leggen? Elke donderdagmiddag tussen twee en zes staan de deuren van ons Scala café open. Alles kan, niets moet, koffie en thee zijn er voor iedereen. Tijd voor Koffieklets.

Thuis in de Scala

Donderdag iets voor twee verschijnen de eerste gasten aan de Koffieklets. Een mengelmoes van Zorgelozen, buren, passanten, sympathisanten… Voor sommigen is de kop koffie in de Scala een wekelijkse afspraak. Anderen waaien voor de eerste keer binnen. Geen complex slow-gedoe, latte-dinges of koffiebonen die eerst de darmen van een civetkat passeerden bij ons. Maar een doodgewone koffie en een theetje om even op verhaal te komen, iemand tegen het lijf te lopen, een kaartje te leggen, een probleem(ke) voor te leggen of om gewoon (al dan niet letterlijk) in de warmte te zitten. Soms ligt er zoetigheid die de mannen van Food Act ons brachten, soms een zelf gebakken taart of een lekkere broodpudding van de overschotjes.

De Koffieklets geeft ons het gevoel dat we aan het thuiskomen zijn in de Scala. Al tijdens de verbouwingswerken zetten we onder de noemer Koffiedam een jaar lang iedere vrijdagmiddag een tafel en een handvol stoelen op de stoep, voor een kop koffie of thee én een babbel met buren en voorbijgangers. Ook in Villa Lauwers en het Achturenhuis, onze uitvalsplekken voor we de Scala introkken, was het een dagelijks komen en gaan van mensen van zeer diverse pluimage. Wel, stop dit allemaal in een blender en jawel, dan krijg je de Koffieklets.

Terwijl Maria en Filip een hoop brieven postklaar maken, verslaat Frank de krant. Aan een andere tafel leggen de buren een kaartje. Marie-Anne schrijft de verjaardagskaarten voor de Zorgelozen, maar niet nadat ze met de gieter den toer van de planten heeft gedaan. De plaisanterieën vliegen in het rond. Nee, we zitten niet in een leeszaal van een bibliotheek maar eerder in een volkshuis. Leyla, Maria en Christine versieren de kerstboom terwijl Luc golden oldies draait met de CD-collectie die we van Caroline en Alex, de buren uit de Slachthuisstraat kregen. David, Anneke en Jojo komen een lekkere omelet fabriceren omdat de repetitie voor Pardon Service straks begint.

Poëzie en een vloek

Oeie, daar is er precies ene niet goed gezind. De kapotte gsm is na de knal een stille getuige. De Koffieklets is nu ook geen roze wolk die wekelijks over de Scala trekt. Er is tijd en plaats voor een lach en een traan, voor poëzie en een vloek. ‘Of Caroline hier is? Ja, ze is nog efkes bezig met die madam, maar zet u, pak nen koffie en een koekske’. Caroline staat de binnenwaaiende gekwetste vogels bij die niet goed weten waarin of waaruit. Geheel in haar eigen stijl effent of toont ze mee de boane om tot een oplossing te komen met onder meer de codex van het gezonde boerenverstand in haar achterzak.

De verhalen die binnenkomen variëren gelijk de ballen in een kerstboom van de kringloopwinkel in de jaren ‘80. Het ene is al wat groter dan het andere, vertoont meer of minder slijtage, is feller of doffer, heeft al dan niet een complexe vorm, pronkt boven in de top of houdt zich liever op in het midden aan den achterkant. Maar allemaal dragen ze op de een of andere manier bij tot ons Zorgeloze verhaal. De Koffieklets voedt mee onze potgrond. We smeden banden, ontdekken nieuwe verhalen en krijgen nog meer zicht op breuklijnen en problemen in onze samenleving. Deze zichtbaar en voelbaar maken in krachtige artistieke vertellingen, dat is het werk.

Heroen Bollaert