DEADLINE

Marino Coolsaet en het verstrijken van de tijd.

+++

Ver weg in de vorige eeuw op een mooie zomerdag schijnt een stralende zon aan de blauwe hemel op een meisje en een jongen, liggend in het gras. Ze horen achter zich gillende meisjes touwtje­springen en klasgenootjes voetbal spelen, maar dat is niks voor hen. Geen zin om zoveel mogelijk te springen totdat het touw de voet raakt, of in één richting te lopen tot de andere voet de bal opnieuw doelloos wegschiet.

(c) Dominika Roseclay

Het meisje spot tussen de grassprietjes een bij die vrij is. Die kent vast geen wetten, zegt ze. Die doet lekker wat ze wil; ze is vast de koningin. Een mier loopt over de jongen zijn hand, hij zou kunnen bepalen wat ermee gebeurt. Maar hij laat ze weer lopen naar haar sociale kolonie, waar iedereen gelijk is voor de wet en waar ze thuishoort. Het meisje vindt dat aardig en wil de toekomst samen met hem uitzetten. Hij luistert en ze bekij­ken hoe die eruit zal zien. Een tijdje geleden hebben ze samen op school een soort waterloop aangelegd die de stroming van rivieren en grachten nabootst. Ze hadden zelf bepaald hoe het water loopt, en nu horen ze het stromen in een droom van rust waarin ze zien dat de bij nog steeds bloemen kan bestuiven en de grassprietjes steeds blijven groeien, zelfs iedere keer nadat de grasmaaier is gepasseerd. Het water zal blijven vloeien naar de zee via hun waterloop. Muziek komt van overal want artiesten zorgen er samen met de jongen voor dat de mooie liedjes zoemen in ieders oren. Door haar wordt alles kleurrijk en is er alleen maar feest. Zoals bij de mieren wordt na het werken alles eerlijk verdeeld en is er vrede voor iedereen.

Ze bedenken hun eigen regels en wetten; straf krijgen zal voor hen niet mogelijk zijn. Ze kunnen doen wat ze graag willen, niet wat anderen hebben bepaald. Iedereen mag zichzelf zijn. Het meisje zegt tegen de jongen dat ze gaan rebelleren en de jon­gen stapt ja knikkend mee het bosje in waar tijdens de herfst de hazelnootjes naar beneden vallen. Ze passeren langs de wei waar de paarden staan te grazen, via het pad stappen ze de wijde wereld in, er kan hen niets meer overkomen. Als dat maar goed komt, want deze keer gaan ze niet veilig gezamenlijk weg met het busje naar huis.

Een andere eeuw, een andere tijd, een andere wereld.

Het regent soms hard en de rivieren lopen nu over. Het water stroomt niet meer zoals het meisje en de jon­gen hadden bepaald. Het water doet nu haar eigen zin, de mieren worden weggespoeld. De grassprietjes hebben het soms moeilijk want de zon schijnt steeds harder in de zomer. De bijen bestuiven niet meer zoals het hoort, want ze zijn met steeds minder. De arties­ten van nu coveren vaak liedjes van vroeger, maar gelukkig zoemt de muziek nog steeds in de oren als het feest is. Helaas is er nog steeds geen vrede, vaak maken mensen ruzie en is er nog steeds ongelijkheid en discriminatie.

Er is veel veranderd. De jongen passeert langs de wei en denkt aan het meisje. De school is vervallen en de paarden in de wei zijn er niet meer. De hazelnootjes zijn verdwenen, samen met het bosje, en hij vraagt zich af wat er met de gillende meisjes en klasgenootjes is gebeurd. Waarschijnlijk doen ze niet langer aan touwtjespringen en spelen ze geen voetbal meer. Ze volgen vast wel nog steeds de krijtlijnen van het veld.

Plots hoorde de jongen het meisje wanhopig aan de telefoon. Er is een deadline voor haar, ze was voorbij de tijd waarin ze haar eigen zin deed, voorbij de droom, die veranderd is in een nacht­merrie. Ze hoopt dat hij luistert want hij wil dit pad al lang niet meer volgen, omdat het moeilijk is om te vechten tegen alles en iedereen. Misschien is het toch beter om samen te lopen in de richting van de bal, om te durven stappen op het touw. Hij wil het meisje steunen om haar terug te brengen naar een minder strenge wereld dan die waarin ze nu zit. Terug naar de wereld waar ze hoort. Hij was voor haar het pad afgeweken, op zoek naar een plaats waar het voor beiden echt goed is. Hij heeft haast want de deadline komt steeds dichterbij, haar tijd is bijna op maar ze kan nog steeds een keuze maken, springend over het touw een schot naar haar doel plaatsen. Hij hoopt dat ze die kans zal nemen, dat ze die kans zal krijgen, dat ze haar die kans gaan geven. Het wordt tijd dat iedereen naar elkaar luistert en dat er voor alles een oplossing komt, voor de deadline is bereikt.

Marino Coolsaet