Beste juffrouw Megan Desaever,
Och ja, excuseer mij, ik hoorde dat ik je intussen als ‘mevrouw’ mag aanspreken. Je leven is zo’n sneltrein dat ik je amper kan bijhouden. Zelfs in de tijd dat ik dit artikel schrijf lijk ik je achterna te hollen.
Dag Megan dus. Vind je het erg als ik je tutoyeer? Ik ga er maar van uit dat dit ok is, voor mij is het in ieder geval comfortabeler. Eerlijk? Jouw habitat is de mijne niet en het heeft me dan ook wat moeite gekost om jouw wereld te verkennen. Amper een maand geleden hoorde ik voor het eerst van jou via een interview in HUMO. De kop “Ik gebruik de wegen en het zorgsysteem in België amper. Why the fuck moet ik dan zoveel belastingen betalen?” sloeg bij mij in als een bom (om het wat plastisch uit te drukken). Nieuwsgierig ging ik op verkenning. Al snel bleek ik een eenling te zijn want tot mijn verbazing ben je in mijn omgeving alom gekend.
Ontstentenis
Via bovengenoemd artikel leerde ik dat je 25 bent en opgroeide in Oostende. Je werd beroemd via de reality-series Temptation Island en Ex on the beach, wat het startschot betekende voor een blitzcarrière. Aangezien je niet bij de pakken bleef zitten en alle kansen greep, vergrootte je populariteit zienderogen. Sociale media waren jouw communicatiekanalen en daarmee verdien je intussen smakken geld, je leeft een leven als een rollercoaster, je komt op de meest fantastische plekken, je hebt vrienden bij de vleet. Met je duizenden volgers op Instagram, TIKTOK, OnlyFans, … ben je een invloedrijke influencer geworden. Jij wordt betaald om kledij, plaatsen, auto’s en een fancy levensstijl te promoten waar luxe en exclusiviteit tot de alledaagse realiteit behoren. Chapeau, ik bewonder je lef en je doorzetting. Hoe je je een weg baant en op een eigenzinnige manier een éénvrouwsbedrijf uit de grond stampt en het maakt.
Maar, zoals ik al zei, voel ik naast bewondering voor je drive ook ontstentenis bij een aantal uitspraken van jou. Meer nog, ze baren mij zorgen. Doorheen mijn leven leerde ik ‘wat je zegt is nooit vrijblijvend’. Dit is het geval wat mijn eigen leven betreft en zal zeker ook zo zijn als jij het zegt. Want 350.000 volgers, alleen al op Instagram, dat kan tellen. Daarenboven veronderstel ik dat je vooral jonge mensen bereikt waarvoor jij dan toch een soort referentiekader wordt. Een extra reden waarom bij mij een waarschuwingslichtje gaat knipperen. Want een weid verspreide uitgesproken mening als “Zorg op ieder moment vooral zo goed mogelijk voor jezelf. Daardoor heb ik het gemaakt, anderen moeten dat ook maar doen. Zo zit de wereld nu eenmaal in mekaar”, doet mijn verontwaardiging groeien. En die wordt alleen maar groter als ik je als uitloper daarvan openlijk hoor zeggen “Waarom eigenlijk zoveel belastingen betalen als ik minimaal gebruik maak van de voorzieningen in België?” (Ach ja, je woont de helft van de tijd in Dubai, of is het intussen Engeland nu je gehuwd bent?) Ja, waarom zou jij überhaupt iets moeten bijdragen opdat anderen het goed hebben? Jij bent gesprongen en hebt het gemaakt. De anderen ‘deden gewoon hun best niet’.
Samen mens
En Megan, laten het nu net deze uitspraken zijn die ik ervaar als onrustwekkend en kort door de bocht. Ik veronderstel dat ook jij, vanaf je geboorte, gebruik maakte van de ziekenzorg (een verpleegster of dokter die je ter wereld hielp), dat je betaalbaar een tandarts raadpleegde, dat je naar school ging voor een relatief klein bedrag, dat je leerkrachten gratis ter beschikking kreeg. Vind je het erg dat brandweer, politie en andere ordehandhavers paraat stonden voor jou? Hoe zit het met cultuur en entertainment? Ging je nooit naar Tomorrowland? Naar toneel? Naar optredens? En wat met het gebruik van elektriciteit en drinkwater? Zal je dit dan voor jezelf aanleggen? Hoe blij ben je dat de straten opgeruimd worden, dat het afval opgehaald wordt? Dat er ingegrepen wordt bij rampen of wanneer de orde wordt verstoord? Hoe wil je op je eentje omgaan met het verkeersprobleem, tekort aan water, milieurampen, klimaatopwarming (waar je als frequente vliegtuiggebruiker deftig aan bijdraagt)? Reken je er dan op dat anderen daarvoor zorgen en alles betalen, of wil je toch je verantwoordelijkheid opnemen?
Ik ben dankbaar voor ons systeem van ziekteverzekering en pensioenen (alles kan beter natuurlijk maar dat recht mogen we toch niet verliezen). Ik vraag me zelfs af of welvaart überhaupt mogelijk is zonder solidariteit? Ook belastingen betalen (waar jij blijkbaar een broertje aan dood hebt) vind ik een zinvolle vorm van solidariteit. Dit middel biedt de overheid de mogelijkheid om ieder zijn steentje te laten bijdragen aan het welzijn van onze hele samenleving. En daarom is het in se een goed systeem. Want delen is belangrijk, ook met mensen die ik niet persoonlijk ken. Omdat we nu eenmaal samen mens zijn, omdat we samenleven, omdat we het alleen écht goed hebben als iederéén het goed heeft. Deze gedachte koester ik. Als ik de kans krijg, zal ik er ook steeds voor kiezen opdat onze besturen (lokaal, federaal, nationaal of Europees) die waarden blijven in zich dragen. Zodat, zelfs op wereldvlak, zorg en samen gemeenschap vormen uitgangspunten blijven in de organisatie van onze mensheid en onze planeet.
Het tegendeel lijkt helaas meer en meer te kloppen. Onze wereld lijkt op hol geslagen, mensen gaan voor zichzelf kiezen. In die zin sluiten jouw waarden aan bij wat er leeft in onze maatschappij.
Roofdieren
Megan, onlangs las ik ergens: “Roofdieren zijn niet solidair maar solitair: zij leven juist níét (graag) in het gezelschap van anderen.” Het zijn ‘roofdieren’ natuurlijk. Als mens wil ik die weg niet opgaan en ook voor jou wens ik dat je de warmte en de onschatbare waarde van samenhorigheid kan ervaren. En daarmee verwijs ik niet alleen naar de hierboven beschreven, op grote schaal georganiseerde solidariteit, maar evenzeer naar deze die zich in de dagelijkse omgang toont. Daar waar het niet draait om geld of eigen faam of louter je goesting doen maar daar waar kameraadschap zich toont, waar spontaan gefeest en gedeeld wordt, waar loyaal zijn en elkaar steun bieden als vanzelf ten tonele verschijnen. Acties die worden opgezet om de buurt proper te houden, om te zorgen dat de kinderen veilig kunnen spelen, een LETS-systeem, een Warmste Week (daar moet je toch al van gehoord hebben, de media gaan hier volop in mee). Telkens weer zie je hoe hierdoor een soort fierheid bij mensen ontstaat (ieder draagt bij met zijn eigen talenten), gevolgd door een diep gevoel van grote onderlinge dankbaarheid voor het feit dit samen gerealiseerd te hebben.
Ook bij de Unie der Zorgelozen zie je dit. Ik ben me bewust dat jij de organisatie wellicht niet zal kennen – ze bevindt zich in Kortrijk, maar vergelijk haar met kleinVerhaal in je geboortestad Oostende, waar je nog geregeld vertoeft. Hier wordt ingezet op zorg voor elkaar, om samen, zonder uitsluiting, een gemeenschap te creëren. Dat zie je zowel in de keuzes voor wat er op de scene getoond wordt, voor wat er georganiseerd of geschreven wordt, maar evengoed in de dagdagelijkse omgang met en acties voor iedereen die er over de vloer komt. Hier wordt men aangesproken met een warm welkom en met respect. Hulp wordt geboden waar kan, kansen worden aangereikt waar die liggen. De vele vrijwilligers en medewerkers zetten allen samen in op die waarden. Zo ontstaat een bont gezelschap van ‘Zorgelozen’ die elkaar vinden in die warmte en gezelligheid. Dát zijn opstekertjes die het leven zinvoller maken. Naast de voor mij soms dolle, holle wereld biedt het een oase waar ik graag vertoef.
Ik ben bang dat deze vormen van zorg en solidariteit verdwijnen, Megan. En misschien overdrijf ik, maak ik een karikatuur van jou die niet strookt met de werkelijkheid. Ik hoop het graag. Ik wil je alleen vragen om bewust te zijn van de power die je hebt. Een statement waarbij je beweert dat ieder gewoon maar voor zichzelf moet zorgen heeft wel degelijk gevolgen. Via deze brief wilde ik je vooral mijn bezorgdheid daarrond meegeven. Ik hoop dan ook dat je jouw invloed ten goede inzet.
Wellicht zal mijn impact met dit schrijven niet zo groot zijn, maar zoals gezegd: ‘wat je zegt is nooit vrijblijvend’. Laat deze brief dan zijn werk doen.
Vanuit een regenachtig België, waar het goed is om te leven en waar mijn thuis is.
Hartelijke groet,
Dominique Vergote