poëzie van Marcel Sabbe
als het geel van de paardenbloem waarvan de zaden zich
tot verre buiten zichzelf verspreiden
als het rood van de klaproos met bloembladeren die rustig ten velde dwarrelen
als het blauw van de korenbloem dat schittert tussen het rijpe koren
als het groen dat alle bloemen ondersteunt
als een vogel die fluitend geniet
als een krekel die springt van spriet tot spriet
als een slapende cocon tot een vrije vlinder
als een schitterende regenboog waarvan de kleuren zich
verenigen tot helder licht
ONTVOUW ONTVOUW ONTVOUW
in het luisteren naar hetgeen wat niet gehoord wordt
in het zien van datgene waar geen zicht op is
in het voelen dat het tastbare een raadsel is
in de daden waarvan de oorsprong onbekend is
ONTVOUW ONTVOUW ONTVOUW
de rustende duisternis van de nacht tot de vitale pracht van de dageraad
de kwaadheid en het verdriet met kracht en mededogen in ‘t verschiet
de onuitspreekbare angst tot een vertrouwde klank
de begrensde kijk tot een grandioos zicht
de vijand van het volk tot vriend in mezelf
Marcel Sabbe