14 juni 00.45u
Het is nacht.
Stil.
Ik had storm verwacht,
luidkeels protest tegen de verlamming van ons land,
een ontploffende verjaardagstaart op de grote markt,
burgers in een plezante rouwstoet met fanfare voorop,
één minuut stilte en dan driemaal roepen,
toekomst toekomst toekomst aub!
Niets daarvan.Er wordt duchtig gefeest in de plaats,
Sinksenkermis vult hoofd, maag en hart.
Pas op, geen probleem, hoe zotter hoe liever,
maar toch reed ik wat triest naar huis,
den ouderdom zeker of zoiets!
Ik bleef staan op de nieuwe hoge brug.
De hemel wierp oranje en paarse tinten
over het glanzende water.
In de verte dreunden wat bassen.
Een hond met man wandelde me voorbij.
Schoon hier hé, zei het baaske.
Ja, zei ik en slikte me naar huis.
Weemoed is een raar ding.
Slaapwel.
