Gedeelde vreugde, gedeeld verdriet

Fratelli qual doglia… ci porta per la seconda volta in Belgio, questa volta a Courtrai. Arriviamo di sera in albergo, lasciato il bagaglio ci dirigiamo verso il luogo che ci avrebbe ospitato prima e durante la piéce teatrale.

Fedeli al loro nome ‘Unione degli spensierati’ ci accolgono con sorrisi e braccia aperte e tante cose buone preparate per noi. Il luogo diventa subito familiare, aldilà del portone maestoso si apre un corridoio, alla sua destra la sala pranzo, in fondo si va al teatro, un luogo sacro nell’immaginazione ma che qui si rivela umano, in scena rimangono cose di uso comune quasi a testimoniare lo scorrere della vita e che il teatro non è al di fuori di essa… un ballatoio percorre in alto la stanza e da questo si va nei camerini, negli spogliatoi attraversando stanze, corridoi zeppi di materiali da scena e l’immaginazione galoppa a rappresentazioni passate, a risate, pianti o a quanti subbugli emozionali hanno creato.

Siamo attrici per qualche giorno, portiamo dentro noi una storia reale ma che per analogia ha radici antiche, rappresentiamo un vissuto che qui non conoscono, parliamo una lingua straniera e quelli seduti nella gradinata dovranno vivere con noi le stesse paure, le identiche indignazioni… il timore circola veloce come il cuore che non conosce sosta ma quando il buio azzera i volti della gente che silenziosa occupa la platea i sentimenti arrivano e ci ritornano invigoriti…

Ancora una volta il teatro ha creato una relazione , abbiamo dato e abbiamo preso in uno scambio interminabile di emozioni… dentro noi, nella memoria e in un piccolo angolo del nostro cuore rimarrà sempre l’Unie des Zorgelozen con i nomi che si confonderanno o si perderanno con il tempo, con l’oblio di alcuni tratti somatici ma indelebili saranno i loro sorrisi, la loro allegria, la stupenda accoglienza, …

Fratelli brengt ons voor de tweede keer in België, dit keer in Kortrijk. Nadat we ’s avonds onze bagage in het hotel hebben achtergelaten, trokken we naar de plaats waar we enkele dagen zouden vertoeven en de voorstelling zouden spelen.

Trouw aan hun naam, de ‘Unie der Zorgelozen’, worden we er met de glimlach, open armen en een heerlijk maal ontvangen. We voelden er ons onmiddellijk thuis. Achter de grote poort opende zich langs het café een brede doorgang naar de theaterzaal, in de verbeelding een heilige plek, maar hier getuigen de vele dagdagelijkse voorwerpen op de scène dat het theater niet losstaat van het leven. De zaal is omgeven door een gaanderij van waar we naar de kleedruimte konden langs kasten vol met accessoires die ons meevoerden langs vroegere voorstellingen en hoe die ons lieten lachen of huilen, hoeveel emoties ze losmaakten.

Voor enkele dagen zijn we nu actrices, we dragen een waargebeurd verhaal met ons mee dat diep in de tijd is geworteld en waarmee we een geschiedenis tot leven brengen die de mensen van hier niet kennen. We spreken een vreemde taal maar met de mensen die straks komen kijken zullen we dezelfde angsten en verontwaardiging delen, en wanneer de duisternis valt op de gezichten van de toeschouwers die ons in alle stilte vanuit de zaal aankijken, komen deze gevoelens versterkt terug naar ons.

Eens te meer heeft theater mensen met elkaar verbonden in een onuitputtelijke uitwisseling van emoties… We dragen ‘Unie der Zorgelozen’ mee in onze herinnering en ons hart, al die mensen met al die namen die zullen vervliegen in de tijd, maar onuitwisbaar zal hun glimlach zijn, hun vrolijkheid en hun geweldige ontvangst…

Als een fluitspeler verleidde je ons
we volgden je noten als kleine muizen
boven en rondom ons werden we
verrast door de nacht
we kwamen langzaam
in een sprookje terecht
in die dagen in maart
tussen nieuwe, lachende gezichten
werden we koninginnen zonder troon,
werden we onzichtbare feeën
licht
bijna etherisch
van daar
vanop die plek op de wereld
vanop dat moment in de tijd
zal een zachte bries blijven waaien
van die handen
van die gezichten
blijven over, de noten van de muziek