Een kosmische catastrofe

Goeienavond. Mijn naam is Afrodite. Godin van de liefde, schoonheid, vruchtbaarheid, seksualiteit. Daar had u zich misschien iets anders bij voorgesteld. Dat hoor ik wel vaker. Dat Afrodite toch jonger is, blonder, sexyer, liever, meegaander. Tjah, nee dus.

Afrodite neemt ontslag. Het is tijd voor iets anders. Maar wie neemt de rol van de godin van de liefde over? Wat voor soort liefde hebben we nodig in onze samenleving?

De Tartaren brengen een van de grootste thema’s op scène: de liefde, en stellen haar kritisch in vraag. Samen met Axelle Verkempinck en Adem Ouhaibia maken ze een voorstelling doorspekt met humor, fysieke overgave, scherpzinnige tekst en een grote dosis warmte. Want in een wereld waar mensen steeds meer tegen elkaar opgezet worden, is liefde misschien wel de grootste verzetsdaad

Een kosmische catastrofe gaat over liefde. Vanwaar het idee om rond dat thema te werken?

Axelle: Ik wilde al lang iets over liefde maken, omdat dat voor mij aan de basis ligt van alles. Zeker in het theater vormen bepaalde thema’s, zoals liefde of de dood, altijd de kern. Maar die thema’s worden vaak benaderd vanuit klassieke waarden, zoals bij Romeo en Julia. Ik wilde graag minder voor de hand liggende aspecten van liefde aan bod laten komen en het thema op mijn manier uitspitten.

Het stuk gaat dus niet alleen over romantische liefde, maar ook over liefde als maatschappelijke kracht. Ik geloof sterk dat liefde politiek kan zijn. Een van de allereerste inspiratiebronnen die ik had voor dit project was de Amerikaanse schrijver bell hooks. Zij schrijft dat in een samenleving waarin we steeds meer tegen elkaar opgezet worden, elkaar aanraken misschien wel de grootste vorm van verzet is. Dat wilde ik graag met de Tartaren onderzoeken. Als vertrekpunt daarvoor heb ik de figuur van Afrodite gekozen, omdat zij naar mijn gevoel een kapstok kon bieden om andere aspecten aan op te hangen.

Ingrid: In de voorstelling besluit Afrodite, de godin van de liefde, om met pensioen te gaan. Er komen allerlei kandidaten solliciteren om de nieuwe Afrodite te worden. Die hebben allemaal hun eigenaardigheden en typerende karaktertrekjes.

Je creëert dus een nieuw, a(stereo)typisch beeld van Afrodite, Axelle. Vanwaar die keuze?

Axelle: Ik vind dat vrouwen in verhalen uit het theaterrepertoire en in mythes vaak onderbelicht worden of vanuit een erg mannelijke blik benaderd worden. Ik vind het fijn om die verhalen dan vanuit de female gaze te herdenken. Onze Afrodite is anders dan die van Botticelli, maar net zo mooi. Dionysus is in de voorstelling bijvoorbeeld ook een vrouw, omdat we de vraag willen opwerpen waarom de godheid van kunst, poëzie en genot mannelijk is.µ

Ik vind het als maker belangrijk om iets tegenover de courante beelden uit ons repertoire te zetten. Welke verhalen we vertellen heeft een sterke invloed op onze verbeelding. Ik zou willen dat iedereen zich in ons repertoire gerepresenteerd kan voelen. De vraag hoe je het best omgaat met theaterrepertoire is een terugkerende lijn in mijn werk, maar het is de eerste keer dat ik ermee aan de slag ga in een sociaal-artistiek project.