Edoardo Ripani is acteur en theatermaker, docent aan de kunstopleiding Ritcs in Brussel, en een van de bezielers van TransfoCollect. En hij is een man met een missie. Want voor hem is theater meer dan kunst: het is een middel om mensen te verbinden, verhalen te delen en de maatschappij een spiegel voor te houden. Zijn werk is doordrenkt van passie voor zowel het artistieke als het politieke. Die twee zijn voor hem onlosmakelijk met elkaar verbonden. Een inkijk in de mens achter het werk…

Wat waren jouw eerste stappen in theater?

Edoardo: “Ik kwam naar België in 2012. Eerst pendelde ik tussen Italië en België, maar in 2014 begon ik te studeren aan het Ritcs in Brussel. Daar studeerde ik regie, zes jaar geleden ben ik afgestudeerd. Daarvoor was ik al acteur, in Italië en ook hier in België. Na mijn studies ben ik gestart met regisseren en theater maken. Sindsdien werk ik in verschillende projecten, zoals TransfoCollect in Brussel, en nu hier bij de Unie der Zorgelozen. België voelt inmiddels als thuis.”

Is dit jouw eerste samenwerking met de Unie?

Edoardo: “Zes jaar geleden ontmoette ik Geert Six tijdens de kerstrevue Tina en Tamara van Hart Boven Hard. Het klikte meteen. Later volgden samenwerkingen, zoals de voorstelling Fratelli, waar ik in mee speelde, en een spelatelier waarvoor TransfoCollect en de Unie samenwerkten. De Unie is een plek vol warmte waar theater echt leeft. Hier gaat het ook om meer dan enkel theater. De Unie is een gemeenschap, en dat voel je. Theater, naast andere activiteiten, is hier een middel om mensen samen te brengen. Het is een plek waar je verbinding voelt, en dat maakt deze samenwerking uniek.”

Hoe omschrijf jij jouw werk?

Edoardo: “Voor mij is theater altijd sociaal én politiek. Het draait om mensen, verbindingen, verhalen en maatschappelijke thema’s. Het onderscheid tussen sociaal-artistiek en ander theater voelt kunstmatig; theater ís per definitie sociaal. Het gaat altijd om connecties. Dat is de kern van wat ik doe. Het publiek moet lachen, genieten, maar ook reflecteren op onze samenleving en de tijd waarin we leven. Dat is voor mij de essentie van populair theater.”

Waarom speelt politiek zo’n grote rol in je werk?

Edoardo: “Alles is politiek. Ik kom uit een politiek netwerk en kan maatschappelijke thema’s niet negeren. Het gaat tenslotte om onze samenleving. Over hoe we leven, hoe we omgaan met bepaalde keuzes. Elke keuze die we maken heeft betrekking tot het politieke. Er is natuurlijk ook meer dan dat; ik ben niet blij met de wereld waarin we leven. Er is boosheid, ook bij de spelers. Het systeem waarin we leven, vernietigt de kern van ons leven: geluk, liefde en vriendschap. Theater is mijn manier om daar iets mee te doen. Het is een plek waar we vragen kunnen stellen, emoties kunnen delen en hopelijk iets in beweging zetten.”

Wat kan jij kwijt over het begrip democratie?

Edoardo: “Democratie heeft zoveel lagen. Het gaat over macht, vrijheid, verantwoordelijkheid en hoe we samenleven. Ik voel dat het huidige democratische systeem op veel vlakken faalt. Het is een complex, maar belangrijk thema, omdat het iedereen raakt. Theater biedt een ruimte om dit te onderzoeken.”

Kan je nog iets meer vertellen over de repetities?

Edoardo: “Het is een collectief proces, samen met de spelers en met Geert en Joon. Ik kom met een concept, maar de spelers voegen ideeën en inhoud toe. We improviseren en bouwen samen. Ik zie mezelf meer als een editor: ik structureer, maar de input komt van iedereen. Dat maakt het proces organisch en uniek.

Ik ben onder de indruk van de spelers. Ze schrijven prachtige teksten en brengen persoonlijke verhalen in. Er is een fijne balans tussen spelen, reflecteren en samen creëren. Het is inspirerend om te zien hoe iedereen groeit en bijdraagt.”

Wat betekent deze voorstelling voor jou?

Edoardo: “Het is een onderzoek naar wat ik noem ‘de ziekte van de democratie’. We leven in een historisch moment waarin de democratie onder druk staat. Door theater kunnen we vragen stellen en maatschappelijke kwesties bespreekbaar maken op een speelse en theatrale manier. Het gaat om verbinding en reflectie, niet om kant-en-klare antwoorden.”

interview Angelina Toemasian