Wat als

Geert Six‘ warm pleidooi voor de maatschappelijke kracht van kunst

Dag publiek,

We zijn weer begonnen.
Zo opent zich de vrijheid in het theater, op de scène:
als een langgerekte zucht, een ontroerend eindelijk,
een levendige yes,
met stilte in de coulissen,
stoelen die worden gevuld,
geroezemoes van mensen die in het hier en nu willen verrast,
verbaasd, ontroerd worden,
het ritueel voor aanvang, de kriebels in de buik,
de spanning en het angstzweet en dan het zwijgen,
de lichten die gedoofd vertellen dat het moment daar is,
het bijna heilige moment,
DAT MOMENT, ENKEL DAT MOMENT.

Wij, de spelers, de makers, de organisatoren,
die leven voor dat moment,
die altijd gaan voor net dat beetje meer,
die worstelen en struggelen
om de kers op de taart te krijgen,
om hun kijk op leven en dood,
hun blik, hun hand, gul en kwetsbaar te tonen,
herademen en slikken van ontroering,
in het besef dat dàt de weg is,
via de verbeelding naar de vrijheid,
naar de bevrijding, naar de essentie.

We hopen dat het ook de weg is voor
onze prachtige samenleving,
die we allemaal samen willen zien evolueren, zien veranderen,
op mensenmaat, op de mens zijn échte tempo en niet
zijn voortdurende snelheid, die bijna verslavend is geworden.
De mens uit dat gevecht tegen de snelheid halen,
uit de aangekweekte en opgedrongen drang
naar meer prestatie en opbrengst,
maar ook uit de wachtlijsten en uit de bedelstaf,
is wellicht het grootste werk voor de komende jaren.
De mens is geen machine, maar een uniek, denkend
en voelend wezen,
een kwetsbaar element op de wereld, in de kosmos.
Laat hem dan voelen en denken,
laat hem spelen,
laat hem.

Beste publiek,

Theater en kunst zijn geen autostrades waar je kunt over razen,
maar ruimtes waar wordt gecreëerd in verstilling,
in traagte en in eeuwig zoeken,
via het heilig boek van de verbeelding, op welk niveau
en in welke discipline dan ook,
en daarom zijn ze ideale richtingaanwijzers
voor mens en samenleving,
vrijplaatsen waar je de ander vol kunt ontmoeten,
waar je hoogten en diepten deelt
die nooit meer uit je lijf verdwijnen,
die als tatoeages in je hoofd voor altijd worden verankerd.

Wat als we onze inspiratie
voor het hertekenen van onze toekomst
zouden halen uit theater, film, concert of dans,
wat als de penselen van beeldend werkers ons
het andere en het nieuwe laten zien,
onze eigen wortels weer zuiver krijgen,
ons weer laten zien hoe mooi we zijn, hoe sterk,
hoe krachtig, hulpvaardig en solidair,
en hoe de noodzakelijkheid van de kunst in donkere tijden
een uitweg kan bieden voor de mensheid in haar geheel.

Want kunst is een open school, een uitwisseling,
een diepe ontmoeting met jezelf,
met je noden en angsten,
met je hoop en verlangens,
je vindt er jezelf terug,
en vooral je vrijheid tot spelen en denken.
Dat zorgt voor verandering in leven en werk.
Zelfs in de gemaskerde tijd.
Dat is de essentie.
Dat is de vrijheid.
Dat is de kracht van kunst.
En die is noodzakelijk.

Geert Six