VURIGE TONGEN : BLERI LLESHI

Triene Nottebaere

Tijdens het Pinksterweekend streken er vurige tongen neer in de Scala. Bleri Lleshi, Eric Corijn en Dyab Abou Jahjah kwamen er vertellen hoe zij de toekomst van onze samenleving zien. Lees hier een impressie door Triene Nottebaere van de namiddag met Bleri Lleshi.

Eventjes niet?

De stad bruist… De stad is eivol… Op markten en pleintjes, in straten en steegjes, een bonte mengelmoes van mensen allerhande tussen eetkraampjes en verkoopstandjes… Rommel op de stoep, ludieke attracties en muziekpodia… De stad feest onder een stralende zon, de mensenmassa maakt plezier en lacht en geniet… Eventjes weg van alles, eventjes nergens aan denken, eventjes geen zorgen maken en nergens mee bezig zijn… Niet met de crisis, niet met de politiek, niet met de problemen…

Of toch? Er roert iets richting Pluimstraat… Sommigen hoorden over ‘vurige tongen’ in de Scala en willen daar wel eens het fijne van weten… Daar de ‘uitdagende en inspirerende geesten’ ook mijn interesse aanwakkeren, ben ik er één van. Dus schuif ik op zondag mee aan tafel met auteur Bleri Lleshi, met M’Hamed El-Kaddouri en zijn dochter Nadia die persoonlijke getuigenissen brengen, en met dichter Alain Delmotte die zorgt voor de poëtische interventies.

Dat Bleri Lleshi een bewogen en enthousiast spreker is, wist ik reeds van zijn vorig bezoek aan de Unie toen hij zijn boek Liefde in tijden van angstkwam voorstellen. Vandaag is het thema ‘onze kinderen hun toekomst’, naar aanleiding van zijn nieuwe boek Inaya. Brief aan mijn kind. De in gedachten korte brief die Bleri wilde schrijven aan zijn ongeboren dochter werd een boek van 212 bladzijden dat is gericht aan iedereen die in deze soms harde wereld ondanks alles de hoop in de toekomst niet verliest. Als jongerenwerker in Brussel en politiek filosoof met zijn allochtone af komst maakt Bleri vanuit zijn concrete ervaringen een scherpe analyse van sociale, economische en politieke problemen in onze huidige maatschappij. Maar een doemdenker is hij zeker niet, integendeel… Recht uit het hart stelt hij daartegenover de vele hoopvolle verhalen van allerhande initiatieven als creatieve inspiratiebron. Aan het cynisme dat de wereld ‘om zeep’ is, heeft hij geen boodschap. Het woord ‘verbondenheid’ is een rode draad door wat hij zegt. Hij heeft lak aan termen als ‘integreren’ of ‘inburgeren’ of ‘probleemjongeren’. Veel liever hoort hij ‘engageren’ en ‘participeren’. Hij vindt dat mensen aangesproken moeten worden op wie ze zijn, op hun talenten en vaardigheden, ook ‘jongeren met problemen’. Het is zijn wens dat mensen nadenken over wat ze willen DOEN met hun leven. En dat we verantwoordelijkheid opnemen in de samenleving, voor onszelf, onze ouders, het land waarin we wonen.

Bewustwording

De eerste stap naar verandering is bewustwording. Dit is iets waar Bleri sterk de nadruk op legt. Hij wil mensen aan het denken zetten. Bleri is verontwaardigd over de onverschilligheid van sommige instanties, over onterechte economische besparingen, over angst zaaiende politici, over stijgende jeugdwerkloosheid, over vereenzaamde senioren, over stijgende armoede, over elke vorm van racisme, over vertekende media. En zolang een probleem niet wordt erkend, zolang de dingen niet worden benoemd, bestaan ze niet en is een andere samenleving onmogelijk. Hij vindt vorming dus heel belangrijk. En dat houdt voor hem veel meer in dan uit het hoofd geleerde theorie en toetsen. Hij stelt zich serieuze vragen over het huidig onderwijssysteem. Voor hem biedt onderwijs een unieke kans om jonge mensen te vormen tot bezielde jongeren, die tijdens hun schoolloopbaan ook als mens groeien. Die een kritische kijk op de wereld krijgen, maar evenzeer een positief zelf beeld ontwikkelen waardoor ze hun eigen weg naar engagement in de maatschappij kunnen vinden. Het is dan ook zijn wens dat alle jongeren die onderwijskansen krijgen die ze verdienen. Hij zelf is zijn ouders zeer dankbaar voor wat ze daarvoor opbrachten. Ook M’Hamed stelde alles in het werk om zijn vijf kinderen te laten studeren. Zelf had hij geen diploma toen hij in ons land terechtkwam en moest daardoor minderwaardig werk doen. Dat hij toen het besluit nam dat zijn kinderen kost wat kost een goed diploma zouden halen, heeft Nadia aan den lijve ondervonden. Dankzij de motivatiekracht van haar vader heeft ze haar weg gevonden in het hoger onderwijs. Nu werkt ze als jongerenbegeleidster in Kortrijk, en ze is haar vader heel dankbaar voor de kansen die ze kreeg. M’Hamed zelf volgde later een bijscholing waardoor hij nu een interessantere job heeft en van betekenis kan zijn voor nieuwkomers op de werkvloer.

Bleri pleit er ook voor dat we politici niet langer carte blanche geven maar dat we hen uitdagen, een positie innemen tegenover onrecht, vanuit een groeiend bewustzijn als burger, in een samenleving waarin wél alternatieven zijn, waarin velen solidariteit hoog in het vaandel dragen, uit liefde voor elkaar, ongeacht maatschappelijke af komst of religieuze achtergrond.

Ik geloof ook dat het kan, als we ook ons eigen handelen en oordelen onder de loep nemen. Als we zoeken naar oplossingen vanuit het hart, als we de verbinding met anderen durven aangaan en zorg willen dragen voor elkaar. Zoals Einstein ooit zei: ”We kunnen het probleem niet oplossen met de denkwijze die het heeft veroorzaakt.” Een nieuwe manier van samen leven is dus dé uitdaging van onze tijd. Misschien met deze naïeve gedachte, ‘Make Love, not Money…’.

Dankjewel Bleri voor je vurig pleidooi, dankjewel Unie der Zorgelozen… Moge onze Scala een plek blijven waar we samen kunnen dromen van en werken aan ‘verbondenheid’.

Triene Nottebaere