INTUSSEN IN DE SCALA (2)

… en Therese De Bodt liep in deze periode stage. Nadien schreef ze ons nog een mooie brief.

Lieve mensen van de Unie der Zorgelozen,

Dertien weken lang ben ik als stagiair ondergedompeld geweest in jullie sociaal–artistieke wereld. Ik had nooit gedacht dat ik me zo vlug goed zou voelen. Al na dag één had ik een echt thuisgevoel. Ik mocht al meteen helpen met de mailing in ’t Achturenhuis en ik kreeg de kans om met een aantal interessante vrijwilligers een praatje maken. Wat een gezellige boel is me dat hier, dacht ik. Fleurige tafelkleedjes, koffie a volonté, een boterkoekske, een babbeltje… dit wordt hier een fijne stage, dacht ik zo.

En wat ik dacht, was juist. Ik heb tijdens de voorbije periode deel mogen uitmaken van een stukje geschiedenis. De nieuwe Scala heeft haar deuren officieel geopend en dat heb ik van dichtbij mogen meemaken. De repetities en voorstellingenreeks van Pardon Service waren een fantastische ervaring en tegelijkertijd een enorme geestesverruiming voor mij. Van tevoren kende ik heel weinig van toneel. Dankzij inspirerende gesprekken met Zorgelozen en de collega’s heb ik kunnen kennismaken met deze af en toe wel wat verwarde, maar vooral unieke wereld.

Aanvankelijk ging ik ervan uit dat jullie eigenlijk enkel theater maakten, maar daarin was ik helemaal verkeerd. Ik ontdekte gaandeweg allerlei boeiende activiteiten zoals Vegan Palace, samen schrijven aan de befaamde Gazet, de geweldige Allez, Chantez! enzovoort. Maar ook achter de bar staan, samen decorstukken in elkaar knutselen of gewoon de stille toeschouwer zijn, maakt dat je één van de Zorgelozen kan zijn.

Ik ben oprecht gelukkig dat jullie bestaan in Kortrijk en in onze samenleving. Jullie laten iedereen zien hoe het anders kan en dát het überhaupt anders kan! Zomaar binnen de lijntjes kleuren en allerlei regels en structuren volgen is jullie ding niet. Wel, lieve mensen, dat heb ik hier nog maar eens kunnen ondervinden. Ik geloof in de kracht van jullie sociaal-artistieke werking. Alle mensen, wie dan ook, geven jullie een kans om te laten deelnemen aan de samenleving. Op welke manier dan ook, het is om het even. Zolang men maar gehoord wordt.

Bedankt om mij deze unieke kans te geven, om mij zorgeloos te laten zijn, voor wie jullie zijn, én om zo bijzonder te zijn.

Therese De Bodt