INTUSSEN IN DE SCALA (1)

De voorbije maanden trokken we de Scala binnen, speelden we er toneel, zongen en debatteerden we, schreven, fotografeerden en tekenden we, kookten we, stelden we tentoon, klusten, verhuisden en zorgden we, en ‘nog veel vijven en zessen…’ Rachida Ej-Jillali maakte het mee vanop de eerste rij…

Thuis

Ik leerde de Unie een jaar geleden kennen. In die tijd zat ik vaak tussen vier muren, kwam ik zelden buiten. Dat was ik beu. Iemand vertelde me van de Resto van de Unie in het wijkcentrum De Zonnewijzer. Daar ging ik naartoe. Ik ging binnen maar voelde me niet op mijn gemak en ben eerst weer weggegaan. Maar ik ben dan toch teruggekeerd. Ik begon te praten met wat mensen. Ze stelden me op mijn gemak en ik ben gebleven, ik vond het tof.

Een paar dagen later had ik afgesproken in het Achturenhuis, waar de Unie zat in afwachting van de verhuis naar de Scala. Ik hielp er de stoelen maken voor in de Scala, en stikte er de stof op. Ik weet hoe dat moet en ik doe dat graag. Toen ik nog in Marokko woonde, werkte ik er als stikster.

Intussen was de Unie een nieuwe voorstelling aan het voorbereiden, over arbeid en migratie. Ze vroegen me of ik wou meedoen. Maar ik had nog nooit in mijn leven een theater gezien. De eerste repetities waren een beetje moeilijk. Maar iedereen hielp mee en gaf me courage. Helaas, na een paar keer ben ik moeten stoppen. Ik kon door mijn gezondheid niet verder doen.

Terwijl we aan de voorstelling werkten, hoorde ik verhalen dat veel mensen uit het buitenland hier geen werk vinden, of geen huis. Maar zelf heb ik nooit problemen gehad om werk te vinden. Van racisme heb ik zelfs nog geen last gehad. Ik kwam achttien jaar geleden naar België. Mijn zus woonde hier. Ik werd hier verliefd, trouwde, deed verschillende soorten werk en volgde een opleiding bij Jobcentrum. Zo kon ik ook hier als stikster beginnen werken. Twee jaar werkte ik in het textiel, daarna ook op andere afdelingen.

Ik kon dus uiteindelijk niet meedoen aan de voorstelling. Maar ik ben wel blijven komen bij de Unie. Ik hielp mee om de Scala klaar te maken voor de grote opening. Ik kom op woensdag mee helpen in het café. En nu ben ik bezig de gordijnen te stikken. Voor mij betekent de Unie veel. Ik ben hier gelukkig. Ik ben hier thuis. Ik praat met iedereen, over van alles. Ik kook samen met Maria, leerde David, Marie-Anne en de anderen kennen. Mensen die hier binnen komen vertel ik over wat er hier gebeurt: theater spelen, Allez, Chantez! Dan zeggen ze, je bent hier goed bezig. Mijn leven is het voorbije jaar veel veranderd.

Rachida Ej-Jillali